OVERWEGING door Lieuwe T. Wijbenga

Van ‘uitkijken’ naar ‘kijk uit!’

 

Voor veel mensen is het belangrijk om naar iets uit te kijken. Een evenement of uitje waar je weken of maanden zin in hebt. Je werkt er naar toe, je spaart ervoor, je verdiept je erin. Kortom; je prepareert je zodanig dat je er helemaal klaar voor bent. En dan opeens… gaat het niet door.

Één van de dingen waar ik naar uitkeek afgelopen voorjaar waren de wielerwedstrijden in België en Frankrijk. Het scheelt 2 uur rijden ten opzichte van Friesland, dus er lag een wereld voor mij open. ‘Op naar de Belgische Ardennen!’ Helaas, het feestje ging niet door. Misschien dat het in oktober wel lukt, maar dat is allemaal nog onzeker. Zo hebben we de afgelopen weken allemaal onze evenementen aan ons voorbij moeten laten gaan. En nu staan de vakanties voor de deur. Wat gaan we doen? Waar gaan we naar toe? Waar kunnen we naar toe? Voldoet het nog aan onze verwachtingen en wensen.

Al jaren doe ik mee aan een onderzoek dat ‘lifelines’ heet. Via testen en het invullen van vragenlijsten wordt bijgehouden hoe mijn gezondheid zich ontwikkelt. Door het coronavirus worden extra vragenlijsten gestuurd om te kijken wat dit virus met mij doet. Daar zitten vragen tussen die gaan over mijn eetgewoonten, stress, in hoeverre ik mij zorgen maak. Maar ook vragen of ik andere mensen als dreiging zie. Als ik op straat loop, of in een supermarkt ben, zie ik dan andere mensen als een gevaar voor mij? Voel ik mij bedreigt? Ik vind dat lastig om te zeggen. Laatst fietste mij iemand tegemoet, en vlak voordat we elkaar passeerden begon hij opeens te hoesten. Toen dacht ik wel; waarom hoest je nou op het moment dat iemand je passeert? Kon dat niet 2 seconden later? Let nou even op. Kijk uit!

Uitkijken, daar begon ik mee. In plaats van dat ik uitkijk naar dingen die ik zou gaan doen, is uitkijken geworden tot een “pas op”. Let goed op de mensen om je heen. Waar lopen ze, wat doen ze, komen ze te dichtbij, blijven ze op afstand. Misschien moet ik toch concluderen dat ik de medemens als een dreiging zie. Dat de ander iemand is die mijn gezondheid in gevaar kan brengen. Het is geen gedachte waar ik bang of onrustig van wordt. Maar ondertussen ook geen gedachte die goed doet of fijn is. Zo wil ik niet naar anderen kijken. Andersom realiseer ik mij ook dat ik een dreiging kan zijn voor anderen. Het is een gedachte die mij een beetje droevig maakt.

Bij mij thuis aan de muur hangt een bijbeltekst. Het refrein van Psalm 42 en 43. Ik kijk er elke dag naar. Het is een tekst die mij raakt en troost. Misschien dat het anderen ook helpt. De psalmdichter schrijft namelijk: ‘Wat ben je bedroefd, mijn ziel, en onrustig in mij. Vestig je hoop op God, eens zal ik Hem weer loven, mijn God, die mij ziet en redt.’

Laten we daar onze hoop op vestigen. Dat het gevoel van ‘kijk uit’ eens weer verandert in ‘uitkijken naar’. Eerst de zomermaanden, en vervolgens vanaf september hopelijk weer de kerkelijke activiteiten. Het blijft afwachten. Maar ik kijk er naar uit om weer op een positieve manier naar jullie uit te kijken.